روز رفتن مامان

سی دی ماه چه روزی بود . سرد بود با سوز و سرمایی گزنده . صبح رفتیم بیمارستان  و به زور راهمان دادند و مدام می پرسیدند  کاری دارید ؟ در حالیکه خودشان تلفن زده بودند که بیایید بیمارستان. رفتیم دیدیم مامان روی تختش نیست و تخت خالیست پس کو ؟ به سردخانه انتقال پیدا کرده . چه لحظات تلخی بود.  دیشب مامان زنده بود و امروز صبح در سردخانه . چه لحظات ترسناکی بود . خود مامان رفتنش را پیش بینی کرده بود و شب قبل به ما گفت که اگر من یک موقعی ُمردم به زندگی خودتان ادامه بدید . آرامش خود را حفظ کنید ؛ هنوز نتوانستیم رفتن تو را باور کنیم . خدا رحمت کند مامان از سلاله سادات طباطبایی  را و همه مادران از دست رفته را   برای شادی روحشون صلوات و فاتحه ای بفرستید

بچه گربه مظلوم فلفلی رفت پیش خدا خیلی تنها بود غصه خورد غذا نمی خورد رفت پیش قلقلی  عکس های گربه های  به رحمت خدا را در استوری  برگزیده اینستاگرام گذاشتم 

قادر خان بازیگر با استعداد کمدی  فیلم  نسل آفتاب به رحمت خدا رفت  اینجاhttps://globalnews.ca/news/4806074/bollywood-kader-khan-dies-canadian-hospital/amp/

بازیگران فیلم آمیتا باچان با آنوپام کر content://com.sec.android.app.sbrowser/readinglist/0118042409.

تسلیت گفتند خیلی متاسف شدند نخست وزیر هند فقدان قادر خان را تسلیت  گفتند  خدایا کاری کن سر خاک قادر خان را ببینیم

حسین محب اهری به رحمت خدا رفت   خدا  بیامرزه

شعر زیبای شهریار ای وای مادرم

 آهسته از بغل پله ها گذشت       در فکر آش و سبزی بیمار  خویش بود                           اما گرفته دور و برش هاله ای سیاه                                  او مرده است و باز پرستار حال ماست       در زندگی ما همه جا وول می خورد                    هر کنج خانه صحنه ای از داستان اوست                               در ختم خویش هم به سر و کار خویش بود                                        بیچاره مادرم

انگار خنده کرد ولی دلشکسته بود       بردی مرا به خاک سپردی و آمدی       تنها نمی گذارمت ای بینوا پسر       می خواستم به خنده در آیم ز اشتباه       اما خیال بود       ای وای مادرم  

 شعر زیبای شهریار ای وای مادرم ادامه مطلب

 

  هر روز می گذشت از ین زیر پله ها       آهسته تا به هم نزند خواب ناز من                                      امروز هم گذشت                                  در باز و بسته شد با پشت خم از این بغل کوچه می رود                                چادر نماز فلفلی انداخته به سر       کفش چروک خورده و جوراب وصله دار       او فکر بچه هاست هر جا شده هویج هم امروز می خرد       بیچاره پیرزن همه برف است کوچه ها       او از میان کلفت و نوکر ز شهر خویش       آمد به جستجوی من و سرنوشت من       آمد چهار طفل دگر هم بزرگ کرد       آمد که پیت نفت گرفته به زیر بال  هر شب       درآید از در یک خانه ی فقیر       روشن کند چراغ یکی عشق نیمه جان       او را گذشته ایست سزاوار احترام       تبریز ما ! به دور نمای قدیم شهر       یک زن مدیر گردش این چرخ و دستگاه       او مادر من است              او یک چراغ روشن ایل و قبیله بود       خاموش شد دریغ نه او نمرده است می شنوم من صدای او       با بچه ها هنوز سر و کله می زند ناهید لال شو       بیژن برو کنار  کفگیر بی صدا                      دارد برای نا خوش خود آش می پزد       او مرد و  اقوامش آمدند پی سر سلامتی       یک ختم هم گرفته شد و پر بدک نبود       بسیار تسلیت که به ما عرضه داشتند       لطف شما زیاد       اما ندای قلب به گوشم همیشه گفت :       این حرفها برای تو مادر نمی شود.       پس این که بود ؟ دیشب لحاف رد شده بر روی من کشید       لیوان آب از بغل من کنار زد       در نصفه های شب یک خواب سهمناک و پریدم به حال تب       نزدیک های صبح       او باز زیر پای من اینجا نشسته بود آهسته با خدا       راز و نیاز داشت نه او نمرده است       نه او نمرده است که من زنده ام هنوز       او زنده است در غم و شعر و خیال من       میراث شاعرانه من هرچه هست از اوست       کانون مهر و ماه مگر می شود خموش آن شیر زن بمیرد ؟ او شهریار زاد       هرگز نمیرد آنکه دلش زنده شد به عشق       او با ترانه های محلی که می سرود       با قصه های دلکش و زیبا که یاد داشت از عهد گاهواره که بندش کشید و بست       اعصاب من به ساز و نوا کوک کرده بود       او شعر و نغمه در دل و جانم به خنده کاشت       وانگه به اشک های خود آن کشته آب داد       لرزید و برق زد به من آن اهتزاز روح       وز اهتزاز روح گرفتم هوای ناز       تا ساختم برای خود از عشق عالمی       او پنج سال کرد پرستاری مریض       در اشک و خون نشست و پسر را نجات داد       اما پسر چه کرد برای تو ؟ هیچ هیچ       تنها مریض خانه به امید دیگران       یکروز هم خبر که بیا او تمام کرد       در راه قم به هرچه گذشتم عبوس بود       پیچیده کوه و فحش به من داد و دور شد       صحرا همه خطوط کج و کوله و سیاه       طومار سرنوشت و خبر های سهمگین       دریاچه هم به حال من از دور می گریست       تنها طواف دور ضریح و یکی نماز       یک اشک هم به سوره یاسین من چکید       مادر به خاک رفت            آنجا که زندگی ستم و درد و رنج نیست       این هم پسر که بدرقه اش می کند به گور       یک قطره اشک مزد همه زجر های او       اما خلاص می شود از سر نوشت من       مادر بخواب خوش       منزل مبارکت       آینده بود و قصه ی بی مادری من       ناگاه ضجه ای که به هم زد سکوت مرگ       من می دویدم از وسط قبر ها برون       او بود و سر به ناله بر آورده از مفاک       خود را به ضعف از پی من باز می کشید       دیوانه و رمیده دویدم به ایستگاه       خود را به هم فشرده خزیدم میان جمع       ترسان ز پشت شیشه در آخرین نگاه       باز از آن سفید پوش و همان کوشش و تلاش       چشمان نیمه باز       از من جدا مشو       می آمدیم و کله من گیج و منگ بود       انگار جیوه در دل من آب می کنند       پیچیده صحنه های زمین و زمان به هم       خاموش و خوفناک همه می گریختند       می گشت آسمان که بکوبد به مغز من       دنیا به پیش چشم گنهکار من سیاه       وز هر شکاف و رخنه ماشین غریو باد       یک ناله ضعیف هم از پی دوان دوان       می آمد و به مغز من آهسته می خلید       تنها شدی پسر       باز آمدم به خانه چه حالی نگفتنی       دیدم نشسته مثل همیشه کنار حوض       پیراهن پلید مرا باز شسته بود       انگار خنده کرد ولی دلشکسته بود       بردی مرا به خاک سپردی و آمدی       تنها نمی گذارمت ای بینوا پسر       می خواستم به خنده در آیم ز اشتباه       اما خیال بود       ای وای مادرم  

وبلاگ قبلی ام در اینجاhttp://emilyofnewmoon.blogfa.com/post/58 نوشته بودم